اگر با مقالات و ويدئوهاي من در آکادمي پيکسان همراه بوده باشيد، احتمالاً مي دانيد که من اکثر موضوعات مربوط به عکاسي پرتره را پوشش داده ام. در اين مقاله چند نکته درباره عکاسي پرتره کودک به همراه نمونه هايي از پرتره هايي که از پسرم گرفته ام را با شما به اشتراک مي گذارم.
به عنوان يک عکاس شروع به ثبت پرتره هاي فرزندم حتي قبل از به دنيا آمدنش کردم (دوران بارداري همسر)، اما در اينجا مي خواهم بر روي دوران بعد از آن متمرکز شوم. بچه ها معمولاً در حول و حوش يک سالگي شروع مي کنند به فهميدن و درک بهتر آنچه که ما از آن ها مي خواهيم، که اکثراً با اولين تلاش هاي موفقشان براي راه رفتن همراه است. در اين دوران است که مي توان از بچه ها انتظار داشت جلوي دوربين شما ژست هايي را که از آن ها مي خواهيد به شکلي نصفه و نيمه و ابتدايي بگيرند و همچنين مي توانيد آن ها را به مکان هايي که براي عکاسي از کودک مناسبند ببريد. در همين دوران به تدريج فهم و دايره درک بچه ها از محيط به تدريج افزايش مي يايد، هر چند هرکدام از بچه ها دوره و مراحل رشد متفاوتي با ديگري دارد.
بيش و پيش از هرچيز، مي خواهم شما را تشويق کنم که هم ارتفاع بچه ها عکاسي کنيد (eye level). اگر چه ما آنها را از بالا هم مي بينيم و عکاسي مي کنيم، اما بايد عکاسي eye level را تجربه کنيد تا ببيند چه اندازه عکس ها متفاوت خواهند بود. در اين حالت است که مي توانيد چهره واقعي شان را ثبت کنيد و کنترل بيشتري بر کيفيت مد نظرتان از عکس پرتره کودک که مي گيريد خواهيد داشت. در اين عکس (پايين) در حال خوردن يک سيب در کنار پنجره بود و نور خورشيد پشت سرش را روشن مي کرد. من به سرعت يک تکه کاغذ سفيد برداشتم تا از آن به عنوان رفلکتور استفاده کنم. با اين کار توانستم مقداري از نوري را که از پشت سرش مي آمد به صورتش باز بتابانم (در عکس مي توانيد تصوير آن تکه کاغذ را در چشم چپش ببينيد).
اين عکاسي پرتره کودک (در حال خوردن سيب) مرا به ياد يک تکنيک کمتر گفته شده ديگر مي اندازد: عکاسي از کودک بعد از غذا خوردن. بچه هاي کوچک خيلي به عادات و نظم بزرگترها در غذا خوردن اعتقادي ندارند، بنابراين هميشه بعد از صرف غذا، اطراف آن ها پر است از صحنه هاي رنگي و بامزه. از آن جا که بچه ها بعد از غدا خوردن معمولاً سرحال هستند، اين خود يک مزيت ديگر است که اين زمان را براي عکاسي از آن ها اختصاص دهيد.
روش ديگري که من معمولاً براي عکاسي از بچه ها انتخاب ميکنم شبيه همان روشي است که براي عکاسي پرتره خياباني (منظور عکاسي پرتره از اشخاص در خيابان است بدون آنکه آنها وما از عکس خبر داشته باشند يا براي عکاس آگاهانه ژست خاصي بگيرند) به کار مي گيرم. در زمان هايي که کودک براي خودش مشغول بازي يا سرگرمي يا هرکار ديگري است، من دوربينم را برمي دارم، قاب بندي ميکنم و منتظر يک نگاه يا حرکت خاص از او که به نظرم جذاب تر است مي شوم. اين تکنيک هميشه هم جوابگو نيست اما قطعاً در موارد بسياري از آن جواب خواهيد گرفت. به خصوص وقتي که از لنز هاي تله (فاصله کانوني زياد) استفاده کنيد که بتوانيد از دورتر شاهد ماجرا و عکاسي باشيد (عکس پايين را ببينيد).
در محيط هاي بسته تر مثل خانه، زماني که کودک به حضور شما و دوربينتان عادت کرد، سعي کنيد تکنيک “shoot and show” را به کار بگيريد. اين تکنيک به اين معناست که زماني که کودک از دوربين خوشش آمده و مي خواهد حس مالکيت بر آن را تجربه کند (بچه ها معمولاً دوست دارند صاحب چيزي که خوششان آمده بشوند)، به او وعده بدهيد که به ازاي هربار که به درستي مقابل دوربين بايستد، عکسش را در دوربين به او نشان مي دهيد. من گاهي به پسرم اجازه مي دهم چند باري دکمه را هم فشار دهد. به هر حال اين روشي است که مي توانيد آنها را تا حدودي مم به همکاري براي عکاسي کنيد.
بنابر تجربه شخصي ام در عکاسي پرتره در آتليه کودک، اين تکنيک با بيشتر يچه ها جواب مي دهد و به خوبي از آن استفاده کرده ام. حتي اگر کودک خيلي منحصر به فرد است، در نهايت تمام کودکان انسان هاي کوچکي هستند که شخصيت هاي خاص خودشان را دارند. هرچه بيشتر آن ها را بفهميم، عکس هاي بهتري از آن ها ثبت خواهيم کرد. عکاسي پرتره کودک مثل گذراندن يک دوره فشرده عکاسي است، آنجا که ما نياز داريم تا يک نوع تعادل بين احساسات و استفاده از تکنيک برقرار کنيم. زماني که اين تعادل را به درستي درک کنيد، عکس هاي بهتري خواهيد گرفت و عکاسي ساده تر خواهد بود. مدام تلاش کنيد و به ياد داشته باشيد که همه عکس ها قرار نيست عالي و خاص باشند.
منبع: www.adorama.com
درباره این سایت