بچه ها يکي از سوژه هاي مورد علاقه بيشتر مردم براي عکاسي هستند، اما مانند هر سوژه اي، آن ها هم چالش هاي عکاسي خاص خودشان را دارند. اجازه دهيد در ادامه نگاهي به چند روش براي عکاسي کودک در فضاي باز اشاره کنيم.
بچه ها مانند تمام سوژه هاي انساني، در حالت که در نور طبيعي در فضاي باز باشند، به بهترين شکل ممکن در عکس ثبت مي شوند. نور لطيف و طبيعي به صورت سوژه حالتي دلپذيرتر مي دهد و کمک مي کند که پوست صاف تر به نظر برسد و سايه هاي شديد روي صورت را از بين مي برد.
استفاده از فلاش براي بچه ها و کوچکترها ممکن است باعث پلک زدن و يا حتي ترس و گريه کردن آن ها شود. هم چنين نور فلاش باعث مي شود تا عمق و بعد موجود در فضاي عکس در حالت طبيعي را به خاطر شدت نور فلاش که به صورت يکسان به همه جا مي تابد، از دست بدهيد. چرا که اين سايه روشن هاي ظريف موجود به خاطر نور طبيعي هستند که به عکس جزييات، حس و عمق مي بخشند.
هنگامي که در جستجوي يک زمان مناسب براي استفاده از نور طبيعي براي عکاسي از کودکان در فضاي باز هستيد، يادتان باشد که نور ميانه روز به خاطر سايه هاي شديدي که ايجاد مي کند، اصلاً مناسب نيست. بهترين زمان ها براي عکاسي در طول روز، يکي اوايل طلوع آفتاب و ديگري نزديک به غروب است. اين زمان ها به ساعت طلايي معروف هستند. در اين ساعت ها چون خورشيد در پايين آسمان است، نور به نرمي به سوژه مي تابد و درخشش لطيفي ايجاد مي کند. بنابراين در اين ساعت طلايي يک زاويه مناسب براي تابيدن نور از يک سمت به سوژه بيابيد، نتيجه بعيد است بد باشد.
اگر به هر دليلي نمي توانيد در ساعت طلايي عکاسي کنيد و مجبوريد در طول روز اين کار را انجام دهيد، چند راه براي کم کردن مشکلات در اين ساعت ها وجود دارد. نخست اينکه سعي کنيد تا حد ممکن از مکان هايي که نور خورشيد مستقيم و شديد است دور بمانيد. به جاي آن دنبال جايي باشيد که تا حدودي سايه است. از کودک بخواهيد روبه آسمان بايستد تا صورتش کاملاً روشن باشد. مي توانيد از يک فلاش پر کننده (fill flash) يا سيار (portable flash) براي پر کردن سايه هايي که احتمالاً (به خاطر نور شديد ميانه روز) روي بعضي نقاط صورت مي افتد، استفاده کنيد.
توانايي تمرکز بچه ها کم است و اکثرشان در حال بالا و پايين پريدن هستند. بچه ها کمتر براي مدت طولاني يک جا مي نشينند و بنابراين سخت خواهد بود که از آن ها انتظار همکاري براي ژست عکاسي داشته باشيم. محيط داخلي يا آتليه کودک مي توانند براي بچه ها ترس آور باشند. همين باعث مي شود که کار عکاسي هم براي عکاس نااميد کننده و بدون نتيجه نامطلوب باشد. در عوض عکاسي کودک در فضاي باز مانند پارک ها، ساحل، حياط خانه يا باغ و باغچه بسيار مناسب تر است.
بعضي از والدين عادت دارند که پيش از شروع کار عکاسي، به بچه ها اخطار بدهند که بايد بسيار منضبط رفتار کنند. در حالي که اين اتفاق باعث مي شود بچه ها نياز به زمان بيشتري داشته باشند تا خودشان را پيدا کنند، از استرس اوليه حاصل از تذکرات راحت شوند و خودشان را رها کنند. ژست هاي خشک و لبخندهاي پنيري (اشاره به چيززززز) آن چيزي نيستند که در عکاسي کودک بايد به دنبالشان باشيد. بنابراين ضروري است که بچه ها در هنگام عکاسي شاد و راحت باشند و به آن ها اجازه دهيد هراز گاهي بيايند و نتيجه عکس را در دوربين ببينيد. همراه آوردن يک سرگرمي با اجازه والدين مي تواند يک راه خوب براي تهييج بچه اي که خسته شده است، به ادامه کار عکاسي باشد.
يک جلسه عکاسي در فضاي باز به شما امکان عکاسي از حرکت (action shots) مي دهد. مواردي که بچه ها در حال دويدن در چمن، ماسه بازي در ساحل، بازي کردن با اسباب بازي هايشان يا ساير بچه ها هستند فرصت هاي عالي براي عکاسي خواهد بود. در اين موارد گرفتن عکس هاي پشت سر هم از فعاليت هاي بچه ها مي تواند بيشتر حتي شبيه يک مستند شود تا عکاسي پرتره کودک.
بچه ها، مانند بزرگسالان، هرکدام اشخاصي با ويژگي هاي منحصر به فرد هستند و يکي از کارهاي شما در عکاسي کودک در فضاي باز اين است که شخصيت خاص هر کدام را در عکس هايشان ثبت کنيد. يک راه براي محقق کردن اين هدف اين است که زماني را به شناخت آن ها اختصاص دهيد (پيش از شروع به کار عکاسي). با اين کار خواهيد فهميد چه ويژگي هاي شخصيتي دارند: خجالتي اند، برون گرا هستند، جدي و مشتاق اند، با مزه اند يا فقط فعال هستند يا… مي توانيد ايده هاي جديدي به کار بگيريد تا هرچه بهتر ويژگي هاي هر کدام از سوژه ها را در پرتره هايشان منعکس کنيد.
همان طور که گفته شد راه هاي عادي عکاسي براي گرفتن خنده و حالت طبيعي از سوژه ها در مورد بچه ها جواب نمي دهد. پس بايد به بازي ها و ترفندهاي ويژه اي روي بياوريد. مانند دالي بازي در پشت دوربين و يا مثلاً بچه گانه يا کارتوني حرف زدن احتمالاً باعث مي شود که بچه ها يک خنده کاملاً طبيعي به شما تحويل بدهند که به کارتان مي آيد. يادتان باشد که بچه ها معمولاً در اوايل روز در بهترين و خوش خلق ترين حالتشان هستند. هر چه به انتهاي روز نزديک مي شويم، خستگي باعث مي شود که همکاري با شما برايشان سخت تر شود. همچين اگر مادر کودک رضايت دارد ثبت يک پرتره مادر و فرزندي در فضاي بيروني که مادر در حال مراقبت از کودک است، مي تواند به لحاظ احساسي بسيار تاثيرگذار باشد. براي اطلاعات بيشتر مي توانيد مقاله آموزش عکاسي مادر و کودک را مطالعه کنيد.
براي آنکه بتوانيد بهترين فو را روي صورت بچه ها داشته باشيد تنظيم نيمه دستي/اتوماتيک دوربين را در حالت اولويت ديافراگم (شما ديافراگم را تنظيم مي کنيد و دوربين خودکار سرعت شاتر و ايزو را) قرار دهيد. يک اندازه ديافراگم خوب براي شروع مي تواند f5.6 باشد. اين اندازه ديافراگم مناسبي براي مات کردن (blur) کردن فضاي خارج از فو و اطراف و پشت سر سوژه است.
يک اصل در مورد عکاسي با دوربين هاي ديجيتال استفاده از کمترين ISO ممکن است. اما در مواردي که نور کم است، مي توانيد تا ISO 800 هم بالا برويد تا سرعت شاتر مناسب را فراهم کنيد. هر چند به هر حال بالاتر رفتن از اين مقدار ISO مي تواند حجم بالايي نويز در تصوير ايجاد کند.
توضيح: از الويت هاي يادگيري عکاسي با دوربين هاي ديجيتال، آموختن رابطه بين اعضاي مثلت نور در اين دوربين هاست: ديافراگم-شاتر-ISO. توصيه مي شود پيش از هرکاري اين سه ابزار و ارتباط منطقي آن ها را با هم بياموزيد.
براي ثبت عکس ار بچه ها در حال حرکت کردن، يک سرعت شاتر به اندازه کافي بالا ضروريست. اگر در حال عکاسي روي حالت ديافراگم (الويت ديافراگم) هستيد و سرعت شاتر بيش از حد طولاني داريد (چون در اين حالت سرعت شاتر را دوربين اتوماتيک با توجه به اندازه اي که شما براي ديافراگم مي خواهيد تعيين مي کند)، بايد کمي تغييرات ايجاد کنيد. يک سرعت شاتر 1/500 ثانيه يا حتي کمتر (سريع تر) براي ثبت يک تصوير واضح (شارپ) در اين حالت ها نياز است. اگر برايتان مقدور نيست که چنين سرعت مناسبي را ايجاد کنيد، دوربين را در حالت ورزشي (sport mode) قرار دهيد. اين حالت مخصوص عکاسي از سوژه هاي در حال حرکت است.
يک لنز زوم يا تله (zoom lens) در محدوده 70-200 ميلي متر انتخاب خوبي براي عکاسي پرتره از بچه هاست. اين لنز به شما امکان مي دهد تا از سوژه (بچه) به اندازه کافي فاصله بگيريد و در عين حال کاملاً قاب را با او پر کنيد. اگر در فضايي با نور کم عکاسي مي کنيد، لنزهاي سريع تر و با کيفيت بالاتر بهتر خواهند بود (هرچند گران تر هستند).
در آخر اينکه: خيلي زياد عکس بگيريد. اگر فقط بخواهيد دوربين به دست منتظر لحظه مناسب باشيد احتمالاً آن لحظه را از دست مي دهيد. عکس هاي زياد از فواصل و زواياي متعدد بگيريد. قطعاً در اين حالت تعداد زيادي عکس بد هم خواهيد داشت (مثلاً فو نبودن سوژه). اما در هرحال با اين روش تعداي عکس عالي در پايان خواهيد داشت.
درباره این سایت