اگر شما يک عکاس هستيد، حتماً عکاسي کودک هنگام بازي کردن و دويدن، تحرک و بالا و پايين پريدن هايشان يک فرآيند وسوسه کننده است. در ادامه هفت ترفند و راهنمايي را با شما در ميان مي گذارم که به شما براي عکاسي کودک در حين فعاليت هايشان کمک خواهد کرد.
من معلم آموزش عکاسي با دوربين هاي DSLR هستم. اما يکي از شکايت هاي هنرجويانم اين است که مي گويند ديگران با تلفن هاي همراهشان بهتر عکاسي مي کنند تا آن ها با دوربين هاي حرفه اي شان.
اگر شما هم هنوز در مرحله اي هستيد که تسلط کافي براي استفاده کاملاً حرفه اي از دوربين هاي DSLR را نداريد، بابت استفاده از دوربين گوشي هايتان شرمنده نباشيد. تا زماني که شما سه عنصر مهم در يک عکس يعني نور، لحظه و ترکيب بندي (قاب بندي) را مد نظر داشته باشيد، فارغ از اينکه وسيله عکاسي شما چيست، مي توانيد عکس هاي خوبي بگيريد. پس لحظه هاي ناب را به خاطر اينکه دوربين DSLR تان را همراه نداريد از دست ندهيد و از گوشي استفاده کنيد.
اين عکس را زماني که دخترم در حال دويدن در اين حوضچه کوچک آب بود، با يک iphone4s گرفتم. چون هوا خيلي روشن بود، سرعت شاتر مناسب بود و دوربين (گوشي) توانست حرکت قطره هاي آب را که در حال پرتاب به طرفين بود نيز ثبت کند.
اگر مشغول به عکاسي کودک هنگام بازي هستيد، بهتر است که عکاسي شما مبتني بر ثبت لحظات طبيعي آن ها باشد تا اينکه از آن ها بخواهيد که مقابل دوربين شما ژست مورد نظر شما را بگيرند. اجازه دهيد که آنها در جريان طبيعي بازي و فعاليت هايشان قرار بگيرند؛ اين گونه تعداد فراواني لحظه ناب عکاسي نصيب شما خواهد شد. در اين حالت زماني که شما در اين روند طبيعي دخالت مي کنيد و از آن ها مي خواهيد به گونه اي خاص بايستند يا حرکت کنند، آن لحظات عالي خراب مي شوند.
مي خواستم يک پرتره زيبا از دخترم در اين برگ هاي خوش رنگ پاييزي داشته باشم. اما مي دانستم نمي توانم مجبورش کنم چند ثانيه بايستد و براي من ژست بگيرد. پس به او اجازه دادم آزادنه جلوي من راه برود. يک لحظه او را صدا زدم. برگشت و من درست همان لحظه عکسش را ثبت کردم.
در هنگام عکاسي از بچه ها، به زاويه در عکاسي دقت کنيد. مثلاً عکاسي از پايين با انتخاب زاويه هاي زيرين (low angles) نتايج هيجان انگيزي در پي خواهد داشت. همچنين تا آن جا که مي توانيد هم ارتفاع آن ها عکاسي کنيد تا وارد دنياي آن ها شويد (هم تراز بچه ها شويد و کمتر از بالا از آن ها عکاسي کنيد).
اين عکس يک مثال عالي از عکاسي low angle است. من براي گرفتن اين عکس تقريبا روي زمين دراز کشيدم.
قبل از آن که آنرا دور بياندازيم، فرزندانم اين تشک را به يک ترامپولين براي پريدن به هوا تبديل کردند. با انتخاب زاويه پايين (low angle) توانستم حس پريدن و معلق شدن پسرم را بهتر نشان بدهم.
خودتان بخشي از بازي آن ها شويد. تا آن جا که مي توانيد نزديک شويد و از فواصل کانوني کوچک و زوايه هاي باز (wide angles) استفاده کنيد. وقتي به اين عکس نگاه مي کنيد، به شما اين حس دست مي دهد که در آن لحظه درست در نزديک ترين فاصله به سوژه هستيد.
اين پسر داشت با پدرش کشتي مي گرفت. من تا آن جا که توانستم نزديک ماجرا شدم و اين عکس را با انتخاب يک فاصله کانوني خيلي کم ثبت کردم تا حس آن لحظه را به صورت اغراق شده ثبت کنم.
به طور کلي عکاسي از سوژه هاي انساني از پشت سر، کمي حس رازآلودگي را به مخاطب منتقل مي کند و به آن ها (مخاطب) اجازه مي دهد تا کمي از تصوراتشان براي تفسير عکس کمک بگيرند. وقتي چهره سوژه را نمي بينيم، مي توانيم از تخيلمان براي حدس اينکه چه هدفي در آن لحظه دارند استفاده کنيم.
اين عکس با زاويه over-shoulder حس پيش بيني يا حدس زدن آن که چه اتفاقي قرار است بيافتد را تقويت مي کند.
اين عکس را زماني از پسرم گرفتم که حسابي مشغول فراهم کردن شن و ماسه براي ساخت قلعه شني اش بود. همان طور که مي بيند. اينجا در حال جست و جو براي مصالح است.
اين عکس ترکيب دو ترفند است: عکاسي از پشت سر و نزديک شدن. ضمناً عکس را با گوشي گرفتم.
يکي از مشکلات عکاسي کودک هنگام بازي و حرکت، “مات شدن حرکت” (motion blur) است. براي غلبه بر اين مشکل به سرعت شاتر به اندازه کافي بالا (عدد سرعت شاتر کمتر) نياز داريد. با اين حال (با اينکه motion blur به خودي خود مي تواند يک مشکل براي عکاسي از سوژه در حال حرکت باشد)، اما مي توانيد از آن در جهت خلاقيت استفاده کنيد (مانند عکس زير).
من از قابيلت سرعت شاتر کم iphone براي گرفتن اين پرتره از دخترم استفاده کردم. همان طور که مي بينيد، صورت او کاملاً شارپ و فو است. در حالي که پس زمينه کاملا blur شده است. اين عکس را زماني گرفتم که دخترم به سمت من مي آمد و من عقب عقب گام برمي داشتم. بنابراين براي دوربين همه چيز در حرکت است جز دخترم (چون مرد به عنوان عکاس و دخترش هر دو در حال حرکت هستند پس سرعت آن ها نسبت به همديگر تقريباً صفر است).
شما مي توانيد در عکس هايتان راوي يک قصه باشيد. مي توانيد يک داستان “قبل و بعد” (قبل و بعد از يک اتفاق) با تنها دو عکس روايت کنيد. اما اگر تعداد عکس ها بيشتر باشد (سه عکس)، روايت يا داستان شما مي تواند شامل آغاز، ميانه و پايان باشد. يا آنقدر عکس داشته باشيد که در انتها يک داستان مصور بسازيد.
اين داستان با يک دختربچه آغاز مي شود که پدرش را به جايي خاص راهنمايي مي کند.
در ميانه داستان، او با پدرش مي رقصد.
پايان داستان لحظه ايست که پدرش او را در هوا مي چرخاند.
منبع: digital-photography-school.com
درباره این سایت