ثبت حرکات و لحظات هيجان انگيز يک مسابقه ورزشي چه فوتبال باشد چه تنيس و چه ورزش هاي ديگر، يک حس فوق العاده براي عکاس خواهد بود. اما پرسش اساسي اينجاست که ما هم مي توانيم به کيفيت آن عکس هاي ورشي عالي در مجله ها و سايت هاي ورزشي عکاسي کنيم و در واقع به طور حرفه اي وارد عرصه عکاسي ورزشي شويم؟
در اينجا 10 نکته براي آموزش عکاسي ورزشي به عنوان يکي از محبوب ترين سبکهاي عکاسي را با عکاسان تازه کار در ميان مي گذاريم. اميدوارم اين نکات آن ها را به حرفه اي که انتخاب کرده اند علاقه مندتر کند.
شما به يک دوربين DSLR نياز خواهيد داشت. در هر صورت مهم اين است که دوربيني داشته باشيد که سرعت شاتر آن قابل تنطيم دستي باشد. بدون اين ها، احتمال آنکه بتوانيد عکس هاي خوبي در ژانر عکاسي ورزشي ثبت کنيد، بسيار کم خواهد بود.
يک لنز با حداقل فاصله کانوني 200 ميلي متر به شما اين امکان را مي دهد تا جزييات يک اتفاق را در يک فعاليت ورزشي ثبت کنيد. بدون داشتن لنز زوم (لنزي که قابليت تغيير فاصله کانوني را دارد و معمولاً محدوده فاصله کانوني هاي بيش تر از 70 ميلي متر را پوشش مي دهد)، نمي توانيد در ميان المان هاي مختلف در صحنه، سوژه مورد نظرتان را از ديگران جدا کنيد. دو لنز تله زوم براي مبتديان اين ها هستند:
اين يک اشتباه معمول در بين عکاسان آماتور است. آن ها يا دوربين را در حالت اتوماتيک قرار مي دهند و يا آن را در حالت هاي خاصي مانند “sport” و يا “action” قرار مي دهند. اگرچه اين تنظيمات تمام اتوماتيک ممکن است در مواردي خوب عمل کنند، اما براي حرفه اي شدن نياز داريد که با حالت هاي غير اتوماتيک و نيمه-اتوماتيک کار کنيد.
در عکاسي ورزشي بايد سرعت شاتري به اندازه کافي سريع داشته باشيد، به نحوي که بتوانيد اطمينان حاصل کنيد اين سرعت شاتر ريزترين و سريع ترين عمل ورزشکاران يک اتفاق ورزشيِ در حال رقم خوردن را ثبت خواهد کرد. به عنوان يک توصيه کلي سعي کنيد به سرعت شاتر کمتر از 500/1 ثانيه نرويد (سرعت شاتر را از اين آهسته تر نکنيد).
در دوربين هاي DSLR معمولا پنج حالت کلي براي عکاسي وجود دارد: اتوماتيک (Automatic)، Program Automatic، الويت شاتر (Shutter Priority)، الويت ديافراگم (Aperture Priority) و تنظيم کاملاً دستي (Manual).
حالت الويت ديافراگم که در دوبين هاي ني با A و در کانن با AV نمايش داده مي شود، به ما اين امکان را مي هد تا با تعيين اندازه بازشدگي دهانه ديافراگم، به دوربين اجازه بدهيم سرعت شاتر مناسب را انتخاب کند.
اگر دوربين شما DSLR نيست، نيازي نخواهد بود که به ديافراگم توجه کنيد، در عوض بايد نگران سرعت شاتر باشيد که در ادامه به آن خواهيم پرداخت. هنگامي که با الويت ديافراگم عکاسي مي کنيم، از آن جا که دوربين خودش سرعت شاتر را تنظيم خواهد کرد، براي يک روز روشن آفتابي اين تنظيم (استفاده از الويت ديافراگم) انتخاب مناسبي است. بيشتر عکاسان ورزشي حرفه اي، معمولاً از همين روش براي عکاسي استفاده مي کنند: انتخاب يک ديافراگم خيلي باز (مثلاً f/2.8 يا f/4) که به خاطر حجم بالاي نور ورودي به دوربين در اين حالت، سرعت شاتر به طور خورکار يک عدد خيلي کم (سرعت بالا) خواهد بود، و اين يعني قادر به ثبت لحظه ها و حرکت هاي خيلي جزيي و سريع خواهيد بود (به خاطر سرعت شاتر بسيار کمي که ايجاد مي شود).
سرعت شاتر بسيار مهم است. اما در تعيين نور دهي (exposure) در عکاسي ديجيتال سه مولفه در کنار هم تعيين کننده هستند: سرعت شاتر، ديافراگم و ايزو. وقتي در حالت نيمه اتوماتيک/دستي مانند الويت شاتر يا الويت ديافراگم عکاسي مي کنيد، بايد ميزان ايزو را خودتان تعيين کنيد. براي تعيين عدد ايزو مناسب بايد به فاکتورهايي مثل مکان و زمان عکاسي دقت کنيد.
براي عکاسي از يک مسابقه فوتبال در يک روز روشن آفتابي، يک ايزو پايين مانند ISO 400 مي تواند انتخاب خوبي باشد، چرا که نور کافي در محيط وجود دارد. در مقابل در يک روز ابري و خاکستري شرايط کمي متفاوت تر است و اين را از طريق عدد ايزو به دوربين مي گوييم. براي يک روز تاريک، ايزو را بايد به محدوده 800 تا 1200 افزايش دهيد. دقت کنيد که عدد ايزو حداکثري که مي توانيد انتخاب کنيد و همزمان عکسي که ثبت مي کنيد فاقد نويز باشد، به کيفيت صفحه حساس دوربين شما بستگي دارد.
اين تنظيم براي دوربين هاي غير SLR که معمولاً فقظ قابليت تنظيم سرعت شاتر را دارند مناسب است. بسياري از دوربين هاي داراي قابليت point-and-shoots (در بسياري از دوربين هاي کامپکت اين قابليت وجود دارد)، به کاربر اجازه تنظيم سرعت شاتر را مي دهند.
به جاي آنکه همچون حالت الويت ديافراگم به دوربين بگوييم که چه ميزان نور از طريق دهانه ديافراگم وارد شود، با استفاده از الويت شاتر به دوربين مي گوييم پرده شاتر چقدر سريع باز و بسته شود و دوربين متناسب با انتخاب ما، ديافراگم مناسب را انتخاب خواهد کرد. همان طور که پيش از اين ذکر شد، يک سرعت شاتر 500/1 ثانيه عدد مناسبي است.
براي همراه شدن با سوژه هاي در حال حرکت و ثبت آن ها، نياز به فو پيوسته (continually focus) خواهيم داشت. اين برعکس حالتي ست که معمولاً از قفل فو بر روي سوژه استفاده مي کنيم. جداي از اين، نياز خواهيد داشت که قابليت شات زدن پيوسته (multiple images) را فعال کنيد. به اين مورد آخري در اصطلاح عکاسي حالت انفجاري (burst mode) گفته مي شود. پيش از عکاسي ورزشي هر دوي اين حالت ها را در دوربين تان فعال کنيد. براي حالت burst mode، حداکثر تعداد عکس در ثانيه را انتخاب کنيد:3، 4، 5،… فريم (عکس) در ثانيه. هر چه اين عدد بزرگتر باشد، شانس ثبت لحظه هاي مهم تري را خواهيد داشت.
بهترين نوع جايگيري آن است که خورشيد در پشت سر شما قرار بگيرد. اين به اين معناست که نور کافي به سوژه هاي شما در حال تابيدن است که اين نيز به خودي خود شما را از داشتن نور کافي براي داشتن سرعت شاتر هاي خيلي سريع مطمئن خواهد کرد. همچنين اين که در مورد ورزشي که عکاسي اش مي کنيد اطلاعات داشته باشيد بسيار مفيد خواهد بود.
اين آگاهي به شما اين امکان را مي دهد تا بدانيد در هر لحظه بايد انتظار چه اتفاقي را داشته باشيد. پس اتفاقات داخل ميدان را به دقت دنبال کنيد و لنز زومتان را به کار بگيريد تا بتوانيد سوژه را از ديگران جدا کنيد و آماده قاب بندي در لحظه باشيد.
مهم نيست چه اتفاقي در حال رخ دادن است: يک بازيکن فوتبال در حال ضربه زدن به توپ است و يا يک تنيسور در حال سرويس زدن. سوژه را انتخاب و قاب بندي کنيد، دکمه شاتر را نيمه بفشاريد تا سوژه در فو قرار بگيرد و سرانجام در لحظه مناسب دکمه را بفشاريد تا با کمک قابليت burst mode تعدادي عکس متوالي از آن لحظه ثبت شود.
با قابليت هايي که دوربين هاي ديجيتال در اختيارمان گذاشته اند، اينکه چه تعداد عکس بگيريم ديگر يک محدوديت نيست (نگاتيو، ظهور و… وجود ندارد). بنابراين اينکه در پايان يک رخداد ورزشي با 2000 عکس به خانه برگرديد اصلاً عجيب نيست.
وقتي در حالي که روي زانوهايتان نشسته ايد و از پايين به بالا عکاسي مي کنيد، عکس هاي دراماتيک تري خواهيد گرفت و تاثيرگذاري، اغراق، و به طور کلي حس بيشتري از هيجان و زندگي در عکس خواهد بود. همچنين زوايه هاي پايين (low angles) اين حسن را دارند که پس زمينه عکس شما اغلب آسمان خواهد بود و اين يعني تعداد کمتري از ديگر ورزشکاران يا المان هاي منحرف کننده چشم در عکس خواهد بود. اگر کارهاي عکاسان ورزشي حرفه اي را دنبال کرده باشيد، احتمالاً ديده ايد که آن ها غالباً اين گونه عکاسي مي کنند.
همچنين در نظر داشته باشيد که يک مونوپاد تهيه کنيد. حتي اگر مجموعه دوربين و لنزتان سنگين نيستند، مونوپاد به شما در حفظ تعادل وضعيت دوربين به خصوص هنگام عکاسي روي زانو کمک مي کند.
منبع:https://www.digitalrev.com
براي مطالعه بيشتر در خصوص ديگر سبکهاي عکاسي مي توانيد از لينکهاي زير استفاده کنيد:
درباره این سایت